Luigi was een bumperklever die schold als de auto voor hem in de remmen ging. ‘Achterlijke kontmol!’ riep hij dan, ‘onnozele strontnek!’ en uit iets als onmachtige woestheid sloeg hij op het stuur, altijd drie keer, zoals hij zijn vader had zien doen. Tijdens een daarop volgend moment van contemplatie, ingegeven door een rap kloppend hart, verbaasde hij zich keer op keer over zijn handen. Om preciezer te zijn: over de diepzwarte haren die op die handen groeiden.
Luigi was een echte man geworden.
Eén keer, toen de bestuurder voor hem vlak voor een turborotonde plotseling tot stilstand kwam, stapte Luigi uit. Met passen die, ondanks een hoog zelfbewustzijn, een broze zelfverzekerdheid verrieden, liep hij op het bestuurdersraampje van de Ford Ka af. Terwijl hij in de verte staarde, klopte hij erop met de knokkel van zijn wijsvinger, één, twee, drie keer. Het raampje ging niet naar beneden, de motor begon wel te ronken. De Ka schoot de rotonde op, maar belandde op de verkeerde rijstrook en moest halverwege van baan wisselen. Daarbij steeg van verschillende kanten een hels getoeter op, een donkere bestelbus kwam piepend tot stilstand.
Luigi aanschouwde dit, schreeuwde, golven van in elkaar overlopende vocalen die moesten doorgaan voor gevloek, en spuugde ten slotte in de richting van de Ford Ka. Dat was echter pas nadat het autootje de turborotonde alweer verlaten had.
Achter Luigi’s wagen had zich intussen een bescheiden file gevormd, waarin niemand toeterde. Toch stak Luigi ter verontschuldiging zijn hand in de lucht voordat hij instapte en wegreed, want zo had zijn vader hem opgevoed.
Luigi was een volwassene, vooral in het verkeer.
Toon Roumen 