Nieuwe auto

‘Met deze wagen is het net als met mijn vrouw,’ zei de autoverkoper, en hij begon al te grinniken. ‘Als je ernaast staat schaam je je dood, maar als je erin zit is het best lekker.’ Zijn gelach was cartoonesk: de man boog wat voorover, hield één hand op zijn overhangende buik en de andere op zijn bovenbeen.       
‘Ja,’ zei ik maar, wendde mijn blik af en schopte zachtjes tegen de banden. Dat probeerde ik te doen met een bepaalde vastberadenheid, alsof ik iemand was die aan de hardheid van de banden iets kon aflezen.         
‘Nee jongen, allemaal gekkigheid. Het is een goedkoop, maar prima autootje. Veel plezier ermee.’

Onhandig reed ik de oprit op en bleef even zitten voordat ik uitstapte. Wat ik dacht was omgeven door nevels. Straks loop ik naar binnen, en dan zeg ik: ‘Ik heb een nieuwe auto gekocht.’ Dat was alles wat ik zeker wist. Ik moest hopen dat ze niet weer in een bui was waarin ze de dingen graag uit de hand liet lopen, dat ze niet op zou springen en zou vragen wat er in godsnaam mis was met de oude auto – dan hoefde ik niet te vertellen dat die afgevoerd en inmiddels misschien al platgewalst was. Het zou me een tirade besparen, een nacht of wat op de bank, een scheidingsdreiging wellicht. Hoe langer ik bleef zitten, hoe lastiger het werd om uit te stappen. Ik ademde diep in en verliet onze nieuwe auto.

Ze stond in de keuken. Ik benaderde haar van achteren, en soepel als doorgekookte pasta vouwde ik me om haar heen. Willoos. ‘Ik heb iets heel doms gedaan,’ zei ik, liet haar los en deed alvast een stap naar achteren.