Steven

De man die daar, in het midden van de Parklaan loopt, heet Steven. Als je denkt dat hij dronken is omdat hij zo raar loopt, zit je ernaast. Steven drinkt niet. Hij heeft het geprobeerd, echt, maar een paar keer wakker worden met een uitgedroogde stinkbek bleek voldoende om zijn pogingen te staken. Nee, Steven strompelt nuchter over de Parklaan. Wat er dan aan de hand is, wil je weten. Is hij misschien moe? Of erger nog: het leven zat? De dood is een soort van Rome waar uiteindelijk alle wegen naartoe leiden, dat weten we, maar de Parklaan is vele duizenden kilometers van Rome verwijderd. Nee dus, zichzelf van het leven beroven is wel het laatste wat Steven zou doen. Maar wat dan? Is Steven ziek? Nee? Heeft hij pijn? Kraken zijn benen van de pijn? Ook niet? Waarom loopt Steven dan in godsnaam zo vreemd in het midden van de Parklaan? Het antwoord brandt nog meer dan de vraag, dat begrijp ik. Vraag het gerust aan Steven zelf.        
Goedzo. Kijk! Hij draait zich al om. Hij zegt iets, maar de wind draagt zijn woorden bij ons vandaan. We zullen wat dichterbij komen.
‘Ik loop,’ horen we hem nu duidelijker zeggen, ‘zo over de Parklaan, omdat ik zo over de Parklaan wil lopen. Joepie!’   
Het verbaast me dat hij begint te huppelen, dat heb ik Steven niet eerder zien doen. Een mooi contrast bij zijn voorgaande tred. Ik denk dat hij het leuk vond dat je er was, dat je je tot hem hebt gewend en hebt gevraagd wat je wilde weten.         
Wat zeg je? Waarom hij dan begint te huppelen?        
Steven begint zo te huppelt, omdat Steven zo wil huppelen. Joepie!