Brief aan Mark Rutte

Sittard, 19 december 2020

Hooggewaardeerde heer Rutte, allerbeste Mark,

‘Het beste argument tegen de democratie is een gesprek van vijf minuten met de gemiddelde kiezer,’ schijnt Winston Churchill eens verkondigd te hebben. Alhoewel ik het uit alle macht met hem oneens probeer te zijn, is dat vooralsnog niet gelukt. Hoe is het toch mogelijk dat de domheid zo grossiert? Ik schrijf het maar gewoon zoals het is, de ongeschreven wetten van de schrijverij kunnen voor even m’n door alle ellende al overbelaste rug op. Hoe zijn we hier toch beland, Mark, op het punt dat de mens niet langer mens, maar papegaai is? Ik weet het werkelijk niet.

Een jaar of tien geleden zat ik dusdanig in de put dat ik besloot schrijver te worden. Ingegeven door enkele voorbeelden besloot ik dat de letters die op mijn papier zouden komen, nooit een politieke boodschap zouden moeten verkondigen. Mijn god, wat was ik ervan overtuigd dat de functie van verhalen was om te vermaken, om de lachers op mijn hand te krijgen. Ik moest nadrukkelijk niet schrijven om groepen nog meer tegen elkaar in het harnas te jagen, door eens eventjes te vertellen wat ik er allemaal van vond. Mijn mening – wie zat daar nu op te wachten? Ikzelf in ieder geval niet. Bovendien blijven teksten over actuele zaken niet lang relevant, en natuurlijk moesten mijn stukken gelezen worden tot in de eeuwige eeuwigheid. Jarenlang hield ik vast aan dat idee, honderden, duizenden stukken schreef ik vol met al dan niet ironisch holle vertelsels over mijn verdorven bestaan. De enkele keer dat ik uit de bocht vloog en mijn politieke opvattingen toch door de alinea’s sijpelden, kwam me dat meteen op bakken kritiek te staan. Dan moest ik eens goed opgevoed worden, of men wenste mij enkele goedgemikte trappen tussen de benen toe. Alsof dat zou helpen. Maar goed, door ook mijn pietepeuterige meninkje te prediken, droeg ik natuurlijk wél bij aan de polarisatie die ik hevig hekelde. Iets met een schoenmaker en een leest vond ik dus, en zodoende anekdoteerde ik vrolijk voort.

Maar nu, Mark, maar nu … nu heb ik het idee, net als iedereen die leeft, ooit leefde of nog zal leven, dat ik me op een keerpunt bevind. Het heeft er alle schijn van dat de slechteriken gaan winnen, Mark. Zo ver is het, dat ik het leven beschouw als een wedstrijd tegen bijvoorbeeld de verdwaalde scheidsrechters die door jouw woorden meenden te moeten fluiten, tegen hen die menen dat wat op internet staat, per definitie waarheid is. Dat kan toch zo niet langer. Ik moet iets doen, Mark. De zachte klei waaruit ik ben opgebouwd, moet maar eens hard worden. Het is ook een kwestie van durven, deze brief, maar wie niet waagt blijft maagd. Ik moet gewoon maar eens zeggen wat ik vind. Ik ga het doen hoor, je houdt me niet tegen.

Ik vind mensen die in (corona)complotten geloven dom. Ik vind ook mensen dom die zeggen: ‘Ik geloof niet in complotten, maar …’ en die dan vervolgens toch met onverifieerbaar gewauwel aan komen zetten. Ik geloof in de betrouwbaarheid van mainstream media. Genoeg nu over corona en aanverwante zaken, door met de rest. Ik vind dat jij het goed doet Mark, maar ik stem niet op jou. Ik stem links-liberaal. Ik vind roetveegpiet een fantastische vinding. Ik ben voor een uitbreiding van de euthanasiewet. Trump is een mongool, maar ook weer niet zo’n grote als sommigen je willen laten geloven. Softdrugs moeten volledig gelegaliseerd worden. Vluchtelingen zijn welkom. De doodstraf is stom. In de gemeente Sittard-Geleen moeten meer prullenbakken komen, want soms loop ik heel lang met een bananenschil en dan gooi ik ‘m zonder het stickertje ervan af te halen toch maar in de bosjes.  
Zo. Mark, dit vind ik allemaal.

Maar genoeg over mij. Wat vind jij eigenlijk van mij?  
(…)
Nee hoor, gekkigheid. Het jaar loopt op zijn einde – eindelijk, kunnen we wel zeggen. Als ik schrijf dat ik erg benieuwd ben naar hoe jij de afgelopen tien maanden hebt ervaren, dan druk ik me lachwekkend zacht uit. Mark, jongen, hoe is het in godsnaam met je? Slaap je nog een beetje? Dat is wel belangrijk hoor, dat je voldoende rust. Laat me maar weten of dat goed lukt, anders heb ik nog wel wat advies voor je (melk & magnetron vormen bijvoorbeeld een immer aangename combinatie). En denk je een beetje aan je voeding? Ook dat is een niet te verwaarlozen element van een gezonde en gebalanceerde levensstijl. Echt hoor.

Mark, hoe dan ook. Ik wens jou en alles en iedereen in straal van ettelijke honderdduizenden kilometers om je heen mooie feestdagen en de aller-, allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Ellendiger kan het in ieder geval niet worden.  

Veel groeten,

Toon